پروین اعتصامی شاعر پر آوازه ی تبریزی فرزند یوسف اعتصام الملک آشتیانی در 25 اسفند 1285 شمسی در تبریز پا به عرصه ی گیتی نهاد. کمتر شاعر زنی است که در مدتی کوتاه شهرتی فراگیر داشته باشد ولی پروین، یکی از آن استثناهاست که با بیش از 50 سال باز اشعار وی را می خوانند. وی در دوران کودکی همراه خانواده اش به تهران آمد و مقدمات عربی و برخی متون فارسی را در نزد پدرش در خانه آموخت.
در 8 سالگی زبان به شاعری گشود، وی از همان کودکی با شاعری آشنا بود چون خانه آن ها مفحل شاعران آن روزگار بود. پروین به پیشنهاد پدرش جهت یادگیری زبان انگلیسی وارد کالج آمریکایی تهران گردید و سپس با پدرش به سفرهای داخل و خارج می رفت. اولین اشعار زیبایش را در مجله ای که پدرش منتشر می کرد، تحت عنوان بهار به چاپ رسانید. می توان یکی از مشوقین او را ملک الشعرای بهار نامید که بعدها بر دیوان او مقدمه نوشت.
پدر وی قطعه های زیبایی را از کتاب های خارجی به فارسی ترجمه می کرد و از دختر خردسالش می خواست آنها را به نظم در آورد.
سرانجام در 19 تیرماه 1313 با پسر عمویش که رئیس شهربانی بود، ازدواج کرد و به کرمانشاه رفتند و پس از مدت اندکی به علت عدم توافق اخلاقی بین آنها این ازدواج منجر به طلاق و جدایی شد زیرا یکی شاعری نازکدل و دیگری دارای روح خشن بود.
پروین پس از آن به تهران بازگشت و اشعاری دردناک در باب کودکان و درماندگان سرود که طعم تلخ جدایی در آن بی تأثیر نبود. اشعار او حکیمانه و نو است و دارای نکات اجتماعی و انتقادی است. می توان وی را پیرو سبک ناصرخسرو نامید. پس از دوره ای باز سایه ی غم به زندگی او سایه انداخت و پدر عزیزش در 12 دی ماه 1319 هـ.ق درگذشت و او غرق در ناراحتی شد.
سرانجام پروین اعتصامی شاعر آرام تبریزی با قلبی تپنده در نیمه شب جمعه 15 فروردین 1320 در آغوش مادر بر اثر بیماری حصبه مانند کبوتری به سوی جاودانه ها پرواز کرد و جنازه اش را در صحن حضرت معصومه (س) در قم کنار آرامگاه پدرش به خاک سپردند.